ben, kendim

Aslında hepimiz aynı öze sahibiz; lakin benim bahsettiklerim benim gibi fakir ruhlar. Açık açık söylemekten utanıyorum. Fakir ruh, özünü bildiğini unutan ruhtur. Belki de benim bütün acımın sebebi budur. Aslında ne “ben” var ne “kendim”. Var olmadığımı kavrayabiliyorum; fakat insan içine çıkınca bu beni ve kendimi nereye saklayacağımı şaşırıyorum. İşte tam bu esnada dükkanı kapatıp deniz kenarında gazoz içmek var. Hoşçakal demek lazım. sana sarıldığımda hissedeceğim tamlık duygusu gibi yok olma duygusu da. Yüzyıllardır süregelmiş bir metafor burada da çıktı işte. Benim tek gerçek umudum bu. Yine de ben fakir bir ruhum (Birden ruh oldum bakın; çözüm burada)....

platonik

ben senin, bana bakıyor olma ihtimalini seviyorum.

sarı saçlarından değil

uykusuz gecelerimden sen suçlusun...

neden!?

madem perişansınız, dinleyin! ama ben yükleyemiyorum

Bir sabah vakti//Kuşlar misali//Erkenden kalkıpGüneşi gördüm//Çay demlenmişEkmek kızarmış//Peynir ve reçelKöyden gelmiş//
Dudağına reçel bulaşmış//Sordu bez nerede//Dedim ki sakladım//Bil bakalım niye
Reçellenmiş dudakları//Öp beni öp beni öp beni//Der gibi halleri//Aman aman aman aman ofPek güzel//
Rüzgar sanki//Gülümser gibiHafifçe esipMerhaba dedi//Çaydan bir yudumEkmek bir lokma//Peyniri boşverReçel ye dedim//
Dudağına reçel bulaşmış//Sordu bez nerede//Dedim ki sakladım//Bil bakalım
niye//
Reçellenmiş dudakları//Öp beni öp beni öp beniDer gibi halleri//Aman aman aman aman of//Pek güzel

hem perişan hem ezik.

perişanım ama neyse...

arabeskin dibi

hepimiz perişanız...

diğer perişanları da bekleriz.